Historie van JMModels - project Station Maastricht
Update 2019-12-16 - weer een nieuw deel.
Door alle werk aan de modellen die op de website staan, schieten de vorderingen aan dit station niet echt op. Iedere keer als er weer gelegenheid is, doe ik er echter wel weer wat aan.
Het is niet het makkelijkste model om te maken. Veel tijd gaat dan ook op aan het uitzoeken hoe dit gebouw in elkaar zit met al z’n afmetingen en details. Dit gecombineerd met tekeningen en recente foto’s die ik zelf maak.
De leeuwen op de luifel van de hoofdingang gaf wel regelmatig kopzorgen. Hoe die te maken en waarvan?
Gelukkig vond ik iemand die de leeuwen in een veel grotere schaal voor me kon boetseren. Toen was het weer zoeken naar iemand die deze kon inscannen om ze erna in de juiste schaal via 3D print-techniek uit te werken.
Van de glas in loodramen had ik al lang geleden nog dia’s kunnen maken van binnenuit. Na lang zoeken vond ik via-via iemand die me de gelegenheid gaf om via het bordes (in de grote hal) de opnames te maken. Later zijn deze in-gescand en vervolgens op fotopapier (spiegelverkeerd) afgedrukt. De ramen moesten in het model van buitenaf zichtbaar worden (vandaar).
Update 2010-05-09 - een nieuw deel is bijna klaar.
Onderaan zijn meer foto's.
Het is allemaal ongeveer in 1990 begonnen met een simpel idee. Aan gezien ik regelmatig langs het station in Maastricht kwam en de hobby van modelspoorder beoefen, kwam het idee om dit station na te bouwen op schaal.
Ik kwam er al snel achter dat dit een heftig project zou gaan worden. Hier kwam ook nog het feit dat ik moeilijk aan tekeningen kon komen. Bij het gemeentekantoor kwam ik niet ver aangezien een stationsgebouw onder staatseigendom viel.
Wel kon ik aan tekeningen komen waarop de straatsituatie rondom het stationsterrein weergegeven werd.
Ook navraag bij de NS gaf geen oplossing. Als particulier kon ik niet aan tekeningen komen, aangezien een stationsgebouw ook een militair strategisch gebouw was. Alleen architecten en aannemerbedrijven konden aan deze gegevens komen.
Dit hield in dat ik in het begin alleen van eigengemaakte foto’s en die ene tekening kon uitgaan.
Om toch aan geijkte maten te komen, was ik genoodzaakt om toestemming te vragen om ter plekke maten op te nemen.
Dit was na diverse keren proberen gelukt en kon ik met een 30 meter lang meetlint aan de slag. Dit betekende dat ik, samen met een vriend van me, met een krijtje rondom het gebouw gelopen ben en een massa aan maten genoteerd had. Ook van de perrons waren uitvoerig maten genoteerd.
(Het leuke effect ervan was dat zelfs jaren later nog enkele krijtsporen nog te zien waren).
Intussen was ik ook op zoek naar een goede methode om het model te maken. Hierbij was de keuze van materiaal nogal moeilijk. Ik was ervan uit gegaan dat dit project wel eens heel lang zou gaan duren en wou er zeker van zijn dat ik niet halverwege de bouw van materiaalkeuze zou gaan veranderen.
De keuze van papier en stevig karton vond ik wel het handigste, maar ik was niet overtuigd dat dit materiaal zich op lange termijn goed zou houden. Het enige alternatief zou dan triplex worden, waarbij de bekleding van de wanden eventueel uit papier zou bestaan.
Ik kwam er niet uit en het project raakte een beetje in het slob. Ik was intussen wel bezig om steeds aan nieuwe informatie te komen.
Ik kwam aan een vaste baan bij een industrieel modelbouw bedrijf en hier ging een wereld open wat materiaalkeuze betrof. Hier werd kunststof plaatmateriaal per vierkante meter gebruikt!!
Dit betekende dat mijn materiaalkeuze voor mijn project definitief bepaald was en dit werd polystyreenplaat, zoals het profielmateriaal van het merk Evergreen (voor de modelbouwers wel bekend.)
Ook maakte ik bekend met een CNC tafelfreesmachine en de bediening ervan. Ik had nu materiaal en werkmethode bepaald. Ik had alleen nog tekeningen nodig.
Intussen was het 2003 geworden en via een stom toeval kwam ik via via erachter dat het oude NS archief
overgegeven was aan Het archief van Utrecht.
Dit was super!!!!! Nu kon ik aan alle tekenigen komen die ik maar wilde. Na een bezoek aan dit archief kwam ik een stuk armer in geld, maar een stuk rijker aan tekenigen terug.
Dankzij internet is er tegenwoordig veel meer te vinden, bijvoorbeeld StationsWeb en Railix. Er zijn immers meer mensen met dezelfde interresse!
In 2006 kwam ik in de gelegenheid om zelf een CNC freesmachine te kopen. Ik kon vanaf dat moment het hele project thuis uitvoeren.
Gelijktijdig kwam ik op het idee om ook voor anderen modellen te freezen. Ik zou het daadwerelijke bouwen dan aan diegene zelf overlaten.
Het maken van prototypes en het bedenken van een bouwpakketversie ervan heeft enkele jaren geduurd, want dit hele proces doe ik in mijn eigen vrije tijd.
Zo is J.M. Models geboren.
